Ö
Çevrimdışı
Aşağıda okuyacağınız yazı,
Osman Nuri Topbaş'ın "BİR TESTİ SU" adlı eserinden alınmıştır.
Hani hep,
Tasavvuf bambaşka bir dindir, İslam ile uzaktan yakından alakası yoktur diye haykırıyoruz ya..
Bu yazı buna en güzel örneklik teşkil etmekte.
Hem, BÜTÜN NEBİLERE BİLE ŞEFAAT ettirdikleri bir Peygamber tasavvuru..
Ve hem, bir köpeği de Peygamber mertebesine çıkarma tasavvuru.
"Zaten bana hizmet için yaratılmış bir yaratık bana nasıl şefaat eder" diye düşünmezler..
Çünki, tasavvuf ehli düşünmez/ düşünemez.
Onlar sadece birilerini taklit ile meşguldür.
Ama, bütün bunların büyük bir sebebi var tabi.
Aklını kullanamayan ve kullanılmaya müsait kişileri bir maymun gibi taklit içinde tutabilmek için..
Bütün bu hikayeler büyük bir İNANÇ MESELESİ imiş gibi beyinlere zerk edilmekte..
Aklının yüzde birini kulllanan biri, bu sakallı ve şalvarlı şeytanların hilesini anlar tabi..
Anlamayanlar ise, yarın mahşerde, bir KÖPEK ile eşdeğer tuttukları PEYGAMBER'in huzuruna vardıklarında anlarlar.
İşte, tasavvufun büyük müntesibinden Peygambere yapılan büyük hakaret.
Büyük Allah dostu Şâh-ı Nakşibend Hazretleri, Emîr Külâl Hazretleri'nin terbiyesinde geçirdiği ruhî ihtilaçları ve nefis tezkiyesi mücâdelesini şu şekilde anlatır:
Arayış içinde olduğum ilk günlerin birinde yüce Allah'ın sevgili kullarından olan Emîr Külâl Hazretleri ile karşılaştım. O zaman cezbe hâlim ileri idi. Bana şöyle dedi:
"- Gönül almaya bak; güçsüzlere hizmet et! Zayıfları, gönlü kırıkları koru! Onlar öyle kimselerdir ki, halktan hiçbir gelirleri yoktur. Bununla beraber tam bir kalb huzuru, tevazu, kırıklık içinde kalıp giderler. Onları ara bul!"
Bu kadri yüce zâtın emrini tuttum. Söylediği yolda uzun süre çalıştım.
Bundan sonra o Allah dostu, bana hayvanlara bakmayı emretti. Onların hastalıklarını tedâvî etmemi söyledi. Tek başıma onların yaralarını sarmayı, temizlemeyi ve bu işleri de iyi niyetle, ihlâsla yapmamı tavsiye buyurdu.
Bu hizmeti de yerine getirdim. Bana nasıl târîf eylediyse öyle yaptım. Bu sıralarda benliğim o hâle geldi ki, yolda giderken bir köpek görecek olsaydım, olduğum yerde durur, önce onun geçip gitmesini isterdim. Ondan evvel adım atmazdım. Bu hâlim yedi sene devam etti.
Bundan sonra bana kendi köpeklerine sadâkatle, saygı ile bakmamı ve onlardan yardım istememi emretti. Şöyle buyurdu:
"- O köpeklerden birinin hizmetini yaparken, büyük bir seâdet duyacaksın."
Onun bu emrini bir ganîmet bildim. Hiçbir gayreti elden bırakmadım. Onun işaretindeki mânâyı anladım; verdiği müjdeyi bekledim ve köpeklerinden birinin yanına gittim. Bende büyük bir hâl meydana geldi. Onun önünde durdum; beni bir ağlamak tuttu. Sanki o köpek, Ashâb-ı Kehf'den feyz almış Kıtmîr gibiydi...
Ben öyle ağlamakta iken o sırtüstü yattı, ayaklarını göğe dikti. Bundan sonra hazin hazin sesler çıkarmaya, ağlayıp inlemeye başladı. Ben de ellerimi açtım, tevazu ile ve kırık bir gönülle:
"- Âmîn!" dedim.
O da sustu ve döndü.
Yine o günlerden biri idi. Evden çıkıp bazı yerlere gittim. Yolda öyle bir hayvan gördüm ki, güneşin rengine göre renk değiştiriyordu. Manevî bir hazza dalmıştı. Bana ondan büyük bir vecd hâli geldi ve kendi kendime şöyle dedim:
"- Bundan şefaat isteyeyim. Şu anda bu mübarek hayvan şefaat makâmındadır."
Sonra onun karşısında tam bir edeb ve saygı ile durdum. Ellerimi kaldırdım. Derken o mübarek hayvan, daldığı âlemde hâlden hâle geçti ve sırtüstü yatarak göğe doğru yüzünü çevirdi. O bu hâlde iken ben:
"- Âmîn!" diyordum.
Alıntıdır.
Allah ıslah etsin bu adamı!
Osman Nuri Topbaş'ın "BİR TESTİ SU" adlı eserinden alınmıştır.
Hani hep,
Tasavvuf bambaşka bir dindir, İslam ile uzaktan yakından alakası yoktur diye haykırıyoruz ya..
Bu yazı buna en güzel örneklik teşkil etmekte.
Hem, BÜTÜN NEBİLERE BİLE ŞEFAAT ettirdikleri bir Peygamber tasavvuru..
Ve hem, bir köpeği de Peygamber mertebesine çıkarma tasavvuru.
"Zaten bana hizmet için yaratılmış bir yaratık bana nasıl şefaat eder" diye düşünmezler..
Çünki, tasavvuf ehli düşünmez/ düşünemez.
Onlar sadece birilerini taklit ile meşguldür.
Ama, bütün bunların büyük bir sebebi var tabi.
Aklını kullanamayan ve kullanılmaya müsait kişileri bir maymun gibi taklit içinde tutabilmek için..
Bütün bu hikayeler büyük bir İNANÇ MESELESİ imiş gibi beyinlere zerk edilmekte..
Aklının yüzde birini kulllanan biri, bu sakallı ve şalvarlı şeytanların hilesini anlar tabi..
Anlamayanlar ise, yarın mahşerde, bir KÖPEK ile eşdeğer tuttukları PEYGAMBER'in huzuruna vardıklarında anlarlar.
İşte, tasavvufun büyük müntesibinden Peygambere yapılan büyük hakaret.
Büyük Allah dostu Şâh-ı Nakşibend Hazretleri, Emîr Külâl Hazretleri'nin terbiyesinde geçirdiği ruhî ihtilaçları ve nefis tezkiyesi mücâdelesini şu şekilde anlatır:
Arayış içinde olduğum ilk günlerin birinde yüce Allah'ın sevgili kullarından olan Emîr Külâl Hazretleri ile karşılaştım. O zaman cezbe hâlim ileri idi. Bana şöyle dedi:
"- Gönül almaya bak; güçsüzlere hizmet et! Zayıfları, gönlü kırıkları koru! Onlar öyle kimselerdir ki, halktan hiçbir gelirleri yoktur. Bununla beraber tam bir kalb huzuru, tevazu, kırıklık içinde kalıp giderler. Onları ara bul!"
Bu kadri yüce zâtın emrini tuttum. Söylediği yolda uzun süre çalıştım.
Bundan sonra o Allah dostu, bana hayvanlara bakmayı emretti. Onların hastalıklarını tedâvî etmemi söyledi. Tek başıma onların yaralarını sarmayı, temizlemeyi ve bu işleri de iyi niyetle, ihlâsla yapmamı tavsiye buyurdu.
Bu hizmeti de yerine getirdim. Bana nasıl târîf eylediyse öyle yaptım. Bu sıralarda benliğim o hâle geldi ki, yolda giderken bir köpek görecek olsaydım, olduğum yerde durur, önce onun geçip gitmesini isterdim. Ondan evvel adım atmazdım. Bu hâlim yedi sene devam etti.
Bundan sonra bana kendi köpeklerine sadâkatle, saygı ile bakmamı ve onlardan yardım istememi emretti. Şöyle buyurdu:
"- O köpeklerden birinin hizmetini yaparken, büyük bir seâdet duyacaksın."
Onun bu emrini bir ganîmet bildim. Hiçbir gayreti elden bırakmadım. Onun işaretindeki mânâyı anladım; verdiği müjdeyi bekledim ve köpeklerinden birinin yanına gittim. Bende büyük bir hâl meydana geldi. Onun önünde durdum; beni bir ağlamak tuttu. Sanki o köpek, Ashâb-ı Kehf'den feyz almış Kıtmîr gibiydi...
Ben öyle ağlamakta iken o sırtüstü yattı, ayaklarını göğe dikti. Bundan sonra hazin hazin sesler çıkarmaya, ağlayıp inlemeye başladı. Ben de ellerimi açtım, tevazu ile ve kırık bir gönülle:
"- Âmîn!" dedim.
O da sustu ve döndü.
Yine o günlerden biri idi. Evden çıkıp bazı yerlere gittim. Yolda öyle bir hayvan gördüm ki, güneşin rengine göre renk değiştiriyordu. Manevî bir hazza dalmıştı. Bana ondan büyük bir vecd hâli geldi ve kendi kendime şöyle dedim:
"- Bundan şefaat isteyeyim. Şu anda bu mübarek hayvan şefaat makâmındadır."
Sonra onun karşısında tam bir edeb ve saygı ile durdum. Ellerimi kaldırdım. Derken o mübarek hayvan, daldığı âlemde hâlden hâle geçti ve sırtüstü yatarak göğe doğru yüzünü çevirdi. O bu hâlde iken ben:
"- Âmîn!" diyordum.
Alıntıdır.
Allah ıslah etsin bu adamı!
