K
Çevrimdışı
TEBLİĞİN MEVZUU: TEVHİD
Tebliğin mevzuu, muhatabın ihtiyacına göre değişiktir. İman meseleleri olabilir, siyaset ve devlet meseleleri olabilir, Kur’an’ın ayetleri ve ayetlerin getirdikleri emir ve yasaklar olabilir. Elhasıl; İslam dininin herhangi bir meselesi olabilir. Ancak, bu dağınık mevzuları tek bir meselede toplayabiliriz. O da ,,Tevhid”dir.
Tevhid demek; Allah’ı birlemek, Allah birdir, demektir. Zatında, sıfatlarında ve fiillerinde Allah’ı birlemektir; Eşi ve benzeri yoktur demektir.
Tevhid demek; ,,Rabb” olmanın hak ve salahiyetlerini bütünüyle, en ufak bir tereddüt ve şüpheye mahal bırakmadan kabul, tasdik ve ilan etmek, demektir.
Tevhid demek; ,,Abd” olmanın, yani (kul) olmanın makam ve mevkiini, hak ve hududunu, vazife ve yetkisini tayin ve tesbit etmek, kabul ve tasdik etmek ve bilfiil yaşamak ve ilan etmek demektir.
Tevhid demek; ,,Rabb”in mutlak manada kemale sahip olduğunu, eksikliklerden ve noksanlıklardan münezzeh ve müberra bulunduğunu, ,,Kul”un ise, eksiklik ve noksanlıklarla dolu olduğunu, ihtiyaçlar içinde bulunduğunu kabul, tasdik ve ilan etmek demektir.
Tevhid demek; Kâinatta ve dünyada emir ve fermanın Allah’a ait olup insanın hayatında da ölümünde de yegane söz sahibi olduğunu; Kanun koyacak, tâlimat verecek, murakaba edecek ve nihayet hesabını soracak da O olduğunu kabul, tasdik ve ilan etmek demektir.
Tevhid demek; kulun kul olduğunu bilmesi, söz, fiil ve hareketlerinde, dünya ve ahiret işlerinde kul olarak davranması ve mutlak manada Rabb’isine itaat etmesi ve teslim olması demektir.
Tevhid demek; ,,Hakimiyyet kayıtsız ve şartsız Allah’ındır” demek ve bu hakikatı kabul ve tasdik edip, indirdiği ve gönderdiği şeriat kanunlarına hürmet etmek ve saygı duymak demektir.
Tevhid demek; kendisinin dünyaya kanun yapmak için, kanun çıkarmak ve kanun koymak için değil, âlemlerin Rabb’i tarafından gönderilen ve indirilen kanunları uygulamak, onlara iman, ibadet, muamelât, siyaset ve devlet hayatında bir ilave yapmaksızın, bir noktasını dahi, eksiltmeksizin tatbik ve icra etmek için gelmiş olduğunu kabul ve tasdik etmek demektir.
Tevhid demek; Allah’tan başka kanun koyucusu tanımamak, insan yapısı anayasa ve kanunları kabul etmemek, onları red ve inkar etmek demektir.
Tevhid’in zıddı şirktir (putperestliktir):
Tevhid olmadığı yerde şirk vardır, putperestlik vardır, kâfirlik vardır.
,,Şirk” demek; Allah’a mahsus olan, Allah’a ait olan hak ve sıfatlardan birinde veya birkaçında başkalarını ortak etmek, başkalarına pay çıkmak, demektir.
,,Şirk” demek; kulu Rabb’e karıştırmak, kulu kul olma makamından alıp, rububiyyet makamına çıkarıp kanun koyma yetkisini onda da görmek ve ,,Hakimiyyet kayıtsız ve şartsız milletindir” demektir.
İzahat:
Günümüzün insanının en çok ayaklarının kaydığı ve farkına varmadan küfre gittiği noktalardan biri bu nokta olduğu için üzerinde biraz daha durmamız gerekecektir.
Yaratma sıfatı Allah’a mahsustur;
Diriltme sıfatı Allah’a mahsustur;
Rızık verme sıfatı Allah’a mahsustur;
Her şeyi bilme, her şeyi görme, her şeyi işitme sıfatı Allah’a mahsustur;
Her şeye kadir olma sıfatı Allah’a mahsustur;
Her şeye sahip olma sıfatı Allah’a mahsustur;
Dünya ve kâinata sahip olma O’nun sıfatı ve O’nun hakkıdır;
Kâinatı yaratma ve düzene koyma O’nun hakkıdır ve O’nun sıfatıdır;
İnsanı yaratma ve onun beden yapısına kanunlar koyup, bir düzen içinde çalıştırma sıfatı O’na mahsustur;
Tüm maddelerin hususiyetlerini en ince noktalarına kadar bilme O’na mahsustur;
Keza; tüm fertlerin, cemiyetlerin, milletlerin ve devletlerin haklarını ve hukuklarını bilme Allah’a mahsustur. Mesela: Karı-koca, talebe-hoca, işçi-işveren, amir-memur, halife-vatandaş gibi karşılıklı münasebetleri olanların hak ve hukukunu, selahiyyet ve görevlerini en ince noktalarına kadar bilen Allah’tır. O halde bunları düzene koyma, bunların hak ve hukukunu beyan etme, kanun mahiyetinde bildirme hususu da Allah’a ait olmalıdır ve O’nun hakkıdır, O’na mahsustur, O’nun uluhiyyet ve rububiyyetinin bir gereğidir.
İşte bu sıfatlardan ve bu haklardan herhangi birinde Allah’a ortak olacak, O’na eş emsal olacak bir insan, bir varlık gösterilemez. Gösterilebilmesi için, onun da Rabb olması, onun da ilâh olması lazımdır, değil mi? Bu mümkün müdür? Asla! O halde; Rabb olma, ilâh olma, ibadete müstehak olma, kanun koyma, hak ve hukuku bildirme ve beyan etme Allah’a mahsustur ve O’nun hakkıdır. Bu hak ve bu vasıfların hepsini veya birini Allah’tan başkasına vermesi veya onda da bulunduğuna inanması şirktir. İşte şirk bu!..
Şimdi bu noktalardan hareketle; bir kimse kalkıp ,,Beni filan yarattı” dese veya ,,Bana rızık veriyor” dese veya ,,Beni büyütüp besliyor” dese veya ,,Filan da her şeyi bilir, her şeye kadirdir, ibadete müstehaktır, ben ona ibadet ederim, dese; hatta bütün ibadetlerimi Allah’a yapıyorum da sadece namazımı filan için kılıyorum?” dese ne olur? Müşrik olur, kâfir olur, değil mi?!. Neden? Çünkü ,,Tevhid” gitmiştir de ondan. Keza; ,,Beni her yerde ve her zaman filan görür ve bilir” dese müşrik olur, kâfir olur. Neden? ,,Tevhid” gitmiştir de ondan!
Bütün bunlar gibi, bir müslüman kalksa da ,,Hakimiyyet kayıtsız ve şartsız filanındır veya milletindir; filan kimse, filan millet de kanun koyma hak ve selahiyetine sahiptir, onda da o yetki vardır” dese ne olur? Şirke sapmış olur, müşrik olur, kâfir olur. Çünkü, artık onda ,,Tevhid” kalmamıştır. Tıpkı bunun gibi, bir kimse çıkıp, Allah’ın haram kıldığı şeylerden birini helal veya helal kıldığı şeylerden birini haram kılsa, ona yasak koysa ne yapmış olur? Kendisini ,,Rabb” ilan etmiş olur. İster bunu açık açık söylesin isterse söylemesin hüküm değişmez. Bu adamın bu hareketini kabul edenler de bu adamı ,,ilâh ve rabb” kabul etmişlerdir ve putçu olmuşlardır.
Bütün bunlar karşısında her müslüman bilecek ve inanacak ki, bir kimse Kur’an’ı anayasa olmaktan, şeriat’ı devletten ve devletin bütün müesseselerinden kaldırıp, bunların yerine şunun veya bunun kanunlarını, şunun veya bunun ilkelerini getirse, küfre gitmiş, kâfir olmuş olur. Artık, ondan Tevhid gitmiş, şirke sapmıştır.
Artık o kimsenin binlerce ,,Lâ ilâhe illallah” demesi, namaz kılması ve diğer ibadetleri yapması fayda vermez, onu kurtarmaz. Bir kazan suyu, nasıl bir damla necis murdar ederse, Tevhid kazanına da bir damla şirk katıldı mı, artık onda hayır kalmaz, iman kalmaz. Bu duruma düşmüş bir imanı Allah kabul etmez. ,,Ortaklarım arasında en cömert olanı benim. Bir kimse benim haklarımdan birinde bir kimseyi bana ortak yaparsa ben hepsini ona veririm,” mealindeki kudsî hadis, bu hakikatın bir ifadesidir.
Keza; ,,Bir kimse „Lâ ilâhe illallah derse cennete gider,” mealindeki Peygamber hadis’i de, bütün şümuliyle, Tevhid’in önemini ifade etmektedir. Yani Allahü Azimüşşan’ın bütün hak ve sıfatlarına inanacak, ne kendisinin ne de başkasının bunlara tecavüz ve müdahele etmesine asla rıza göstermiyecektir.
Kendisinin kul olduğunu, emir kulu olduğunu, dünyaya kanun yapmak için değil, Rabb’isinin gönderdiği kanunlara göre yaşamak üzere geldiğini kabul ve tasdik edecektir ve bütün varlığıyla ve gönül rızası ile teslim olacaktır. Esasen; ibadet ve ubudiyyette bulunmanın manası da budur.
İbadet:
Burada mühim bir noktaya temas etmek gerekmektedir ki, o da ibadettir, ibadet kelimesinin ifade ettiği manadır ve şümul sahasıdır. Bazılarının anladığı ve yanıldığı gibi ibadet, sadece İslam’ın beş şartından ibaret değildir. Onun şümul sahası çok geniştir. Şöyle ki:
İbadet demek; müslümanın bütün söz, fiil ve hareketlerinde, muamelelerinde, oturup kalkmasında, girip çıkmasında, çalışıp kazanmasında, harcamasında, yiyip ve içmesinde, hâsılı dünya ve devlet işlerinde, -İslam’ın beş şartında olduğu gibi - hep Rabb’isinin
emrine, Rabb’isinin tâlimat ve kanunlarına göre hareket edecektir; Hem seve seve hareket edecektir.
Cemaleddin Hocaoğlu (Kaplan)
Tebliğcinin El Kitabı
Tebliğin mevzuu, muhatabın ihtiyacına göre değişiktir. İman meseleleri olabilir, siyaset ve devlet meseleleri olabilir, Kur’an’ın ayetleri ve ayetlerin getirdikleri emir ve yasaklar olabilir. Elhasıl; İslam dininin herhangi bir meselesi olabilir. Ancak, bu dağınık mevzuları tek bir meselede toplayabiliriz. O da ,,Tevhid”dir.
Tevhid demek; Allah’ı birlemek, Allah birdir, demektir. Zatında, sıfatlarında ve fiillerinde Allah’ı birlemektir; Eşi ve benzeri yoktur demektir.
Tevhid demek; ,,Rabb” olmanın hak ve salahiyetlerini bütünüyle, en ufak bir tereddüt ve şüpheye mahal bırakmadan kabul, tasdik ve ilan etmek, demektir.
Tevhid demek; ,,Abd” olmanın, yani (kul) olmanın makam ve mevkiini, hak ve hududunu, vazife ve yetkisini tayin ve tesbit etmek, kabul ve tasdik etmek ve bilfiil yaşamak ve ilan etmek demektir.
Tevhid demek; ,,Rabb”in mutlak manada kemale sahip olduğunu, eksikliklerden ve noksanlıklardan münezzeh ve müberra bulunduğunu, ,,Kul”un ise, eksiklik ve noksanlıklarla dolu olduğunu, ihtiyaçlar içinde bulunduğunu kabul, tasdik ve ilan etmek demektir.
Tevhid demek; Kâinatta ve dünyada emir ve fermanın Allah’a ait olup insanın hayatında da ölümünde de yegane söz sahibi olduğunu; Kanun koyacak, tâlimat verecek, murakaba edecek ve nihayet hesabını soracak da O olduğunu kabul, tasdik ve ilan etmek demektir.
Tevhid demek; kulun kul olduğunu bilmesi, söz, fiil ve hareketlerinde, dünya ve ahiret işlerinde kul olarak davranması ve mutlak manada Rabb’isine itaat etmesi ve teslim olması demektir.
Tevhid demek; ,,Hakimiyyet kayıtsız ve şartsız Allah’ındır” demek ve bu hakikatı kabul ve tasdik edip, indirdiği ve gönderdiği şeriat kanunlarına hürmet etmek ve saygı duymak demektir.
Tevhid demek; kendisinin dünyaya kanun yapmak için, kanun çıkarmak ve kanun koymak için değil, âlemlerin Rabb’i tarafından gönderilen ve indirilen kanunları uygulamak, onlara iman, ibadet, muamelât, siyaset ve devlet hayatında bir ilave yapmaksızın, bir noktasını dahi, eksiltmeksizin tatbik ve icra etmek için gelmiş olduğunu kabul ve tasdik etmek demektir.
Tevhid demek; Allah’tan başka kanun koyucusu tanımamak, insan yapısı anayasa ve kanunları kabul etmemek, onları red ve inkar etmek demektir.
Tevhid’in zıddı şirktir (putperestliktir):
Tevhid olmadığı yerde şirk vardır, putperestlik vardır, kâfirlik vardır.
,,Şirk” demek; Allah’a mahsus olan, Allah’a ait olan hak ve sıfatlardan birinde veya birkaçında başkalarını ortak etmek, başkalarına pay çıkmak, demektir.
,,Şirk” demek; kulu Rabb’e karıştırmak, kulu kul olma makamından alıp, rububiyyet makamına çıkarıp kanun koyma yetkisini onda da görmek ve ,,Hakimiyyet kayıtsız ve şartsız milletindir” demektir.
İzahat:
Günümüzün insanının en çok ayaklarının kaydığı ve farkına varmadan küfre gittiği noktalardan biri bu nokta olduğu için üzerinde biraz daha durmamız gerekecektir.
Yaratma sıfatı Allah’a mahsustur;
Diriltme sıfatı Allah’a mahsustur;
Rızık verme sıfatı Allah’a mahsustur;
Her şeyi bilme, her şeyi görme, her şeyi işitme sıfatı Allah’a mahsustur;
Her şeye kadir olma sıfatı Allah’a mahsustur;
Her şeye sahip olma sıfatı Allah’a mahsustur;
Dünya ve kâinata sahip olma O’nun sıfatı ve O’nun hakkıdır;
Kâinatı yaratma ve düzene koyma O’nun hakkıdır ve O’nun sıfatıdır;
İnsanı yaratma ve onun beden yapısına kanunlar koyup, bir düzen içinde çalıştırma sıfatı O’na mahsustur;
Tüm maddelerin hususiyetlerini en ince noktalarına kadar bilme O’na mahsustur;
Keza; tüm fertlerin, cemiyetlerin, milletlerin ve devletlerin haklarını ve hukuklarını bilme Allah’a mahsustur. Mesela: Karı-koca, talebe-hoca, işçi-işveren, amir-memur, halife-vatandaş gibi karşılıklı münasebetleri olanların hak ve hukukunu, selahiyyet ve görevlerini en ince noktalarına kadar bilen Allah’tır. O halde bunları düzene koyma, bunların hak ve hukukunu beyan etme, kanun mahiyetinde bildirme hususu da Allah’a ait olmalıdır ve O’nun hakkıdır, O’na mahsustur, O’nun uluhiyyet ve rububiyyetinin bir gereğidir.
İşte bu sıfatlardan ve bu haklardan herhangi birinde Allah’a ortak olacak, O’na eş emsal olacak bir insan, bir varlık gösterilemez. Gösterilebilmesi için, onun da Rabb olması, onun da ilâh olması lazımdır, değil mi? Bu mümkün müdür? Asla! O halde; Rabb olma, ilâh olma, ibadete müstehak olma, kanun koyma, hak ve hukuku bildirme ve beyan etme Allah’a mahsustur ve O’nun hakkıdır. Bu hak ve bu vasıfların hepsini veya birini Allah’tan başkasına vermesi veya onda da bulunduğuna inanması şirktir. İşte şirk bu!..
Şimdi bu noktalardan hareketle; bir kimse kalkıp ,,Beni filan yarattı” dese veya ,,Bana rızık veriyor” dese veya ,,Beni büyütüp besliyor” dese veya ,,Filan da her şeyi bilir, her şeye kadirdir, ibadete müstehaktır, ben ona ibadet ederim, dese; hatta bütün ibadetlerimi Allah’a yapıyorum da sadece namazımı filan için kılıyorum?” dese ne olur? Müşrik olur, kâfir olur, değil mi?!. Neden? Çünkü ,,Tevhid” gitmiştir de ondan. Keza; ,,Beni her yerde ve her zaman filan görür ve bilir” dese müşrik olur, kâfir olur. Neden? ,,Tevhid” gitmiştir de ondan!
Bütün bunlar gibi, bir müslüman kalksa da ,,Hakimiyyet kayıtsız ve şartsız filanındır veya milletindir; filan kimse, filan millet de kanun koyma hak ve selahiyetine sahiptir, onda da o yetki vardır” dese ne olur? Şirke sapmış olur, müşrik olur, kâfir olur. Çünkü, artık onda ,,Tevhid” kalmamıştır. Tıpkı bunun gibi, bir kimse çıkıp, Allah’ın haram kıldığı şeylerden birini helal veya helal kıldığı şeylerden birini haram kılsa, ona yasak koysa ne yapmış olur? Kendisini ,,Rabb” ilan etmiş olur. İster bunu açık açık söylesin isterse söylemesin hüküm değişmez. Bu adamın bu hareketini kabul edenler de bu adamı ,,ilâh ve rabb” kabul etmişlerdir ve putçu olmuşlardır.
Bütün bunlar karşısında her müslüman bilecek ve inanacak ki, bir kimse Kur’an’ı anayasa olmaktan, şeriat’ı devletten ve devletin bütün müesseselerinden kaldırıp, bunların yerine şunun veya bunun kanunlarını, şunun veya bunun ilkelerini getirse, küfre gitmiş, kâfir olmuş olur. Artık, ondan Tevhid gitmiş, şirke sapmıştır.
Artık o kimsenin binlerce ,,Lâ ilâhe illallah” demesi, namaz kılması ve diğer ibadetleri yapması fayda vermez, onu kurtarmaz. Bir kazan suyu, nasıl bir damla necis murdar ederse, Tevhid kazanına da bir damla şirk katıldı mı, artık onda hayır kalmaz, iman kalmaz. Bu duruma düşmüş bir imanı Allah kabul etmez. ,,Ortaklarım arasında en cömert olanı benim. Bir kimse benim haklarımdan birinde bir kimseyi bana ortak yaparsa ben hepsini ona veririm,” mealindeki kudsî hadis, bu hakikatın bir ifadesidir.
Keza; ,,Bir kimse „Lâ ilâhe illallah derse cennete gider,” mealindeki Peygamber hadis’i de, bütün şümuliyle, Tevhid’in önemini ifade etmektedir. Yani Allahü Azimüşşan’ın bütün hak ve sıfatlarına inanacak, ne kendisinin ne de başkasının bunlara tecavüz ve müdahele etmesine asla rıza göstermiyecektir.
Kendisinin kul olduğunu, emir kulu olduğunu, dünyaya kanun yapmak için değil, Rabb’isinin gönderdiği kanunlara göre yaşamak üzere geldiğini kabul ve tasdik edecektir ve bütün varlığıyla ve gönül rızası ile teslim olacaktır. Esasen; ibadet ve ubudiyyette bulunmanın manası da budur.
İbadet:
Burada mühim bir noktaya temas etmek gerekmektedir ki, o da ibadettir, ibadet kelimesinin ifade ettiği manadır ve şümul sahasıdır. Bazılarının anladığı ve yanıldığı gibi ibadet, sadece İslam’ın beş şartından ibaret değildir. Onun şümul sahası çok geniştir. Şöyle ki:
İbadet demek; müslümanın bütün söz, fiil ve hareketlerinde, muamelelerinde, oturup kalkmasında, girip çıkmasında, çalışıp kazanmasında, harcamasında, yiyip ve içmesinde, hâsılı dünya ve devlet işlerinde, -İslam’ın beş şartında olduğu gibi - hep Rabb’isinin
emrine, Rabb’isinin tâlimat ve kanunlarına göre hareket edecektir; Hem seve seve hareket edecektir.
Cemaleddin Hocaoğlu (Kaplan)
Tebliğcinin El Kitabı