“Sevgiyi sevip, düşmanlığa düşman olmak inançla coşan bir gönlün en mümeyyiz vasfıdır.” diyor Gönül İnsanı. Aynı Gönül İnsanı; “Sevgi; öyle bir dil kullanır ki, o dili herkes anlar.” sözleriyle, herkesin muhtaç olduğu sırlı formül olan ‘sevgi’yi ve onun en belirgin vasfını bizlere anlatıyor.
Sevgi, mutluluk ve huzurun temeli; kaynağında vefâ ve fedakârlık olan, susadıkça içilen, içildikçe de ruhlara ferahlık vesilesi olan bir ırmak. Sevgi, bunalan yüreklere nefes olan ve sıkıntılı anlarda omuza dokunan bir dost eli.
Sevgi; paylaşmak.. bencil duygulardan fersah fersah uzak olmak... Sevgi, hayatın gâyesi.. insanların ömürleri boyunca peşinden koştukları hakikat. Birileri her şeye rağmen mutlu ve huzurlu iken, birileri her şeye rağmen mutsuz ve huzursuz. Oysaki huzurun en mühim kaynağı sevgi. Çünkü kâinat sevgi üzerine kurulmuş, her şey sevgiyle yerine getiriyor vazifesini.
Gezegenler, yaratıldıklarından beri, hiç terk etmediler güneşe olan sevgilerini; sevgi ile bütünleşip, ona selâma duruyor, sevgi ile tamamlıyorlar devr-i dâimlerini. Kış bahara, bahar yaza, yaz sonbahara sevgi ile devrediyor vazifesini.
Hiçbiri de sıralamada birbirleriyle kavga etmiyor, birbirini kıskanmıyor. İnsanoğlu dünyaya gözlerini açtığında karşısında sevgi ve şefkat çağlayanı bir anne buluyor.
Canlılardan cansızlara bütün yaratılmışlar, sevgi dünyasından paylarına düşeni almışlar.
Kâinat böyle bir tabloyu seslendirirken, insanlar acaba bu sevgi atmosferinden ne kadar faydalanıyor? Hepsi de aç yüreklerini sevgiyle doyurabiliyor mu? Maalesef hayır.
Ham, mütekebbir ve sevgiden nasibini alamamış talihsiz ruhlar, her zaman sevgiye düşmandır.
Kalblerinin zümrüt tepelerindeki sevgi cevherini özümseyemeyenler, gerçek sevgiyi ve ‘Sevgili’yi tanıyamamış bahtsızlardır. Sevgiyi ancak dertliler anlar, dertliler sezer.
Dertle hem dem olmayan sinelerde gerçek sevgi de yoktur. Sevgiye düşmanlık edenler, göz ve gönüllerini kör etmişlerdir. Kur’ân-ı Mu’cizü’l-Beyân’ın ifadesiyle ‘kalbleri mühürlenmiştir onların.” Onlar yazık etmişlerdir kendilerine.
‘Gerçek Sevgili’ye ulaşan köprü de sevgiden geçer.
Rahmet yüklü bulutların, çorak iklimleri yeşillendirdikleri gibi, bizler de hep sevgi damlalarıyla yeşillendirmeliyiz etrafımızı.
“Yaratılan her şeyi, Yaradan’dan ötürü” sevmeli ve iyilik, güzellik, hoşgörü bizim yamaçlarımızın açan gülü, çiçeği olmalı ve yaşadığımız dünyayı sevgi cennetinden bir bahçe hâline getirmeliyiz.
Sevgi, mutluluk ve huzurun temeli; kaynağında vefâ ve fedakârlık olan, susadıkça içilen, içildikçe de ruhlara ferahlık vesilesi olan bir ırmak. Sevgi, bunalan yüreklere nefes olan ve sıkıntılı anlarda omuza dokunan bir dost eli.
Sevgi; paylaşmak.. bencil duygulardan fersah fersah uzak olmak... Sevgi, hayatın gâyesi.. insanların ömürleri boyunca peşinden koştukları hakikat. Birileri her şeye rağmen mutlu ve huzurlu iken, birileri her şeye rağmen mutsuz ve huzursuz. Oysaki huzurun en mühim kaynağı sevgi. Çünkü kâinat sevgi üzerine kurulmuş, her şey sevgiyle yerine getiriyor vazifesini.
Gezegenler, yaratıldıklarından beri, hiç terk etmediler güneşe olan sevgilerini; sevgi ile bütünleşip, ona selâma duruyor, sevgi ile tamamlıyorlar devr-i dâimlerini. Kış bahara, bahar yaza, yaz sonbahara sevgi ile devrediyor vazifesini.
Hiçbiri de sıralamada birbirleriyle kavga etmiyor, birbirini kıskanmıyor. İnsanoğlu dünyaya gözlerini açtığında karşısında sevgi ve şefkat çağlayanı bir anne buluyor.
Canlılardan cansızlara bütün yaratılmışlar, sevgi dünyasından paylarına düşeni almışlar.
Kâinat böyle bir tabloyu seslendirirken, insanlar acaba bu sevgi atmosferinden ne kadar faydalanıyor? Hepsi de aç yüreklerini sevgiyle doyurabiliyor mu? Maalesef hayır.
Ham, mütekebbir ve sevgiden nasibini alamamış talihsiz ruhlar, her zaman sevgiye düşmandır.
Kalblerinin zümrüt tepelerindeki sevgi cevherini özümseyemeyenler, gerçek sevgiyi ve ‘Sevgili’yi tanıyamamış bahtsızlardır. Sevgiyi ancak dertliler anlar, dertliler sezer.
Dertle hem dem olmayan sinelerde gerçek sevgi de yoktur. Sevgiye düşmanlık edenler, göz ve gönüllerini kör etmişlerdir. Kur’ân-ı Mu’cizü’l-Beyân’ın ifadesiyle ‘kalbleri mühürlenmiştir onların.” Onlar yazık etmişlerdir kendilerine.
‘Gerçek Sevgili’ye ulaşan köprü de sevgiden geçer.
Rahmet yüklü bulutların, çorak iklimleri yeşillendirdikleri gibi, bizler de hep sevgi damlalarıyla yeşillendirmeliyiz etrafımızı.
“Yaratılan her şeyi, Yaradan’dan ötürü” sevmeli ve iyilik, güzellik, hoşgörü bizim yamaçlarımızın açan gülü, çiçeği olmalı ve yaşadığımız dünyayı sevgi cennetinden bir bahçe hâline getirmeliyiz.
