Çevrimdışı
Biz bir gecenin kaybolmuş sokağında öldürüldük
vuruldu annelerimiz can evinden
can evi bendim annemin, öyle derdi küçükken
biz bir gecede büyüdük
delikanlılar olduk birden, ansızın, aniden
babalarımızın gelmediği gün evin direği,
öldüğü gün ise savaşın erleri olduk.
karın yağdığı gökyüzü tepemize tünedi
yer ile gök arasına sığdıramadılar bizleri
bunca atmosfere rağmen nefes aldırmadılar
kıtlık dedikleri bu olmalı, değil mi?
yoksa hangi eller verebilir yok etme iznini
biz bir şafağın ilk dakikasında koparıldık dalımızdan
‘’Ey örtüsüne bürünen! Kalk ve uyar!’’
biz bu sabah kalkamadık son uykumuzdan
son örtü, son yolculuk, son mekan
bizi sonların arasına sıkıştırdılar kansızlıktan
biz bir günün ortasında kaybolduk bu toprakta
tanıyamadığım sokaklardan geçtik annemle
caddeler yabancı, ıssız ve sakince
eskimiş binaların kıyısında el ele yürüdük annemle
okulumun çatısı gitmiş
havalar ısınınca mı, ne?
biz bir günün ortasında kaybolduk bu toprakta
bana yakın olmayan kaldırımlarda attım adımlarımı
arkadaşsız kalan yanlarımı göğe yolladım
cennetin nerede olduğunu sordum anneme
uzak mı yakın mı?
merak ettim arkadaşlarım nerede diye.
cennet yakınmış
cennet bana doğru uzatılan namlunun ucunda,
cennet annemin ayaklarının altındaymış.
bizi ayaklar altına alanlar,
siz bilmiyorsunuz aslında cennete gönderiyorlarmış.
biz bir yaşamın kıyısında köşesinde ağladık her gece
her gün, her an ve her saniye
bebekler ağlamaz mıydı sadece?
biliyor musunuz, aslında erkekler de ağlarmış gizlice
art arda sıralanmış beyazların yanında ağlıyordu babam
toprağı oyuyorlar her gün
cennete gidenlerin hepsi orada diyordu bir amca
biz çok uğurladık cennet yolcularından bu sene.
biz yaşanacak yıllarımız varken öldük
ben bir çocuğum büyütülmesi gereken
savaş diyorlar, katliam diyorlar
ben bir çocuğum, savaş nedir bilmeyen
kesilmeyen sesler, insanlar ve tanklar geçiyor üzerimizden
ben hala çocuğum, savaş nedir bilmeyen
bir gözümde anneme ait yaşlar,
diğerinde babam için.
ama ben bir çocuğum, savaş nedir bilmeyen
ben bir çocuğum, çocuk olduğunu hissetmeyen.
Ümmü Erva
vuruldu annelerimiz can evinden
can evi bendim annemin, öyle derdi küçükken
biz bir gecede büyüdük
delikanlılar olduk birden, ansızın, aniden
babalarımızın gelmediği gün evin direği,
öldüğü gün ise savaşın erleri olduk.
karın yağdığı gökyüzü tepemize tünedi
yer ile gök arasına sığdıramadılar bizleri
bunca atmosfere rağmen nefes aldırmadılar
kıtlık dedikleri bu olmalı, değil mi?
yoksa hangi eller verebilir yok etme iznini
biz bir şafağın ilk dakikasında koparıldık dalımızdan
‘’Ey örtüsüne bürünen! Kalk ve uyar!’’
biz bu sabah kalkamadık son uykumuzdan
son örtü, son yolculuk, son mekan
bizi sonların arasına sıkıştırdılar kansızlıktan
biz bir günün ortasında kaybolduk bu toprakta
tanıyamadığım sokaklardan geçtik annemle
caddeler yabancı, ıssız ve sakince
eskimiş binaların kıyısında el ele yürüdük annemle
okulumun çatısı gitmiş
havalar ısınınca mı, ne?
biz bir günün ortasında kaybolduk bu toprakta
bana yakın olmayan kaldırımlarda attım adımlarımı
arkadaşsız kalan yanlarımı göğe yolladım
cennetin nerede olduğunu sordum anneme
uzak mı yakın mı?
merak ettim arkadaşlarım nerede diye.
cennet yakınmış
cennet bana doğru uzatılan namlunun ucunda,
cennet annemin ayaklarının altındaymış.
bizi ayaklar altına alanlar,
siz bilmiyorsunuz aslında cennete gönderiyorlarmış.
biz bir yaşamın kıyısında köşesinde ağladık her gece
her gün, her an ve her saniye
bebekler ağlamaz mıydı sadece?
biliyor musunuz, aslında erkekler de ağlarmış gizlice
art arda sıralanmış beyazların yanında ağlıyordu babam
toprağı oyuyorlar her gün
cennete gidenlerin hepsi orada diyordu bir amca
biz çok uğurladık cennet yolcularından bu sene.
biz yaşanacak yıllarımız varken öldük
ben bir çocuğum büyütülmesi gereken
savaş diyorlar, katliam diyorlar
ben bir çocuğum, savaş nedir bilmeyen
kesilmeyen sesler, insanlar ve tanklar geçiyor üzerimizden
ben hala çocuğum, savaş nedir bilmeyen
bir gözümde anneme ait yaşlar,
diğerinde babam için.
ama ben bir çocuğum, savaş nedir bilmeyen
ben bir çocuğum, çocuk olduğunu hissetmeyen.
Ümmü Erva
