Çevrimdışı
Özür dilerim efendim. Size yazamadığım için, yazdığım için, sizi her an düşünemediğim için, aklımdan hiç çıkmadığınız için, sizi yeterince sevemediğim için ve sizi çok sevdiğim için özür dilerim efendim…
Kalemi titreten varlığınız aksetmiş parmaklarıma. Biraz terlemişim. Hüznü çökmüş güçsüzlüğümün yüreğime, düşmüşüm taşımak isterken sevginizi bu küçücük bedende. Sonra ağlamışım biraz. Biraz ki göz çapaklarım yapışmış birbirine. Utanmışım sonra laiki ile dökemediğim gözyaşlarımı hissederken yanaklarımda. Susmuşum ve düşmüşüm, susmuşum ve çökmüşüm, susmuşum ve göçmüşüm bu düşünce ikliminde yaz mevsiminden kaskatı bir kışa doğru… Özür dilerim efendim…
Bir dağ görünce yapayalnız ben gibi. Uhudda titriyorum sanki, uhud olup titriyorum sanki efendim. Biraz kaybetmişliğin biraz yenilginin hüznü, Hamzayı ele veren cesareti kaybedip, vahşinin pişmanlığına bürünüyor gözlerim. Ve okçuların nedametini bir an olsun eksik etmiyor düşüncelerim. Beni terkeden okçuların itaatten yoksun bütün sezlerini atmaya çalışsamda benden, şu sensizlik var ya, şu sensizlik set oluyor önüme bırakmıyor beni ne kıpırdayayım , ne de gideyim bu düşünce ikliminden başka hiç bir yere… Özür dilerim efendim…
Milyarlarca kalp atışından sadece bir tanesi ve sana yazılan en değersiz hislerin sınırları zorladığı en ölümcül an benimkisi. Yazmasam düşerim. Yazsam deprem olur bir bir yıkılır bendeki düşüncelerim. Hiç biri cesaret edemez sana yazılan cümle olmaya. Hiç biri laik görmez kendini sana yazılan, sevgine eş, sana değer bir kelam olarak bu düşünce ikliminde ebeden kalmaya ve ölür, ölür hepsi utancından. Özür diler ve ölür… Özür dilerim efendim…
Bardağı avuçlayan bir devin ellerindeyim şimdi. O bardak gibi çatlamak üzere, o bardak gibi dökülmek üzere parça parça toprağa. Siliyorum bütün gözyaşlarını yüreğimin. Avuçlandım, hissediyorum, ellerindeyim şimdi bende o koca devin. Sıkıyor beni, her tarafım birbirine girmiş sanki, parçalanıyorum, hissediyorum, galiba efendim, galiba ağlıyorum. Zincirler koptu, bedenim eriyor, aşık çağırırda durur mu hiç mâşuk burda, geliyorum efendim. Geciktim, özür dilerim, geliyorum, özür dilerim efendim…
Kalemi titreten varlığınız aksetmiş parmaklarıma. Biraz terlemişim. Hüznü çökmüş güçsüzlüğümün yüreğime, düşmüşüm taşımak isterken sevginizi bu küçücük bedende. Sonra ağlamışım biraz. Biraz ki göz çapaklarım yapışmış birbirine. Utanmışım sonra laiki ile dökemediğim gözyaşlarımı hissederken yanaklarımda. Susmuşum ve düşmüşüm, susmuşum ve çökmüşüm, susmuşum ve göçmüşüm bu düşünce ikliminde yaz mevsiminden kaskatı bir kışa doğru… Özür dilerim efendim…
Bir dağ görünce yapayalnız ben gibi. Uhudda titriyorum sanki, uhud olup titriyorum sanki efendim. Biraz kaybetmişliğin biraz yenilginin hüznü, Hamzayı ele veren cesareti kaybedip, vahşinin pişmanlığına bürünüyor gözlerim. Ve okçuların nedametini bir an olsun eksik etmiyor düşüncelerim. Beni terkeden okçuların itaatten yoksun bütün sezlerini atmaya çalışsamda benden, şu sensizlik var ya, şu sensizlik set oluyor önüme bırakmıyor beni ne kıpırdayayım , ne de gideyim bu düşünce ikliminden başka hiç bir yere… Özür dilerim efendim…
Milyarlarca kalp atışından sadece bir tanesi ve sana yazılan en değersiz hislerin sınırları zorladığı en ölümcül an benimkisi. Yazmasam düşerim. Yazsam deprem olur bir bir yıkılır bendeki düşüncelerim. Hiç biri cesaret edemez sana yazılan cümle olmaya. Hiç biri laik görmez kendini sana yazılan, sevgine eş, sana değer bir kelam olarak bu düşünce ikliminde ebeden kalmaya ve ölür, ölür hepsi utancından. Özür diler ve ölür… Özür dilerim efendim…
Bardağı avuçlayan bir devin ellerindeyim şimdi. O bardak gibi çatlamak üzere, o bardak gibi dökülmek üzere parça parça toprağa. Siliyorum bütün gözyaşlarını yüreğimin. Avuçlandım, hissediyorum, ellerindeyim şimdi bende o koca devin. Sıkıyor beni, her tarafım birbirine girmiş sanki, parçalanıyorum, hissediyorum, galiba efendim, galiba ağlıyorum. Zincirler koptu, bedenim eriyor, aşık çağırırda durur mu hiç mâşuk burda, geliyorum efendim. Geciktim, özür dilerim, geliyorum, özür dilerim efendim…
