F
Çevrimdışı
“…Haya imandan bir şubedir.” (Müttefekun Aleyh)
Şimdi karanlıklar çocuğunun geliş vaktidir…
Ayın parıltısını geceye terk ediş, ne ilginçtir ama güneşin dağlanış vaktidir. Aslında vakit selamsızlığın , emansızlığın vaktidir. “Bir varmışlığın” , “bir yokmuşluğa” terk ediliş vaktidir…
An eskidir, eski eskimiştir; eskimişlikse hiç eskimemiştir…Kavuşmak mahpustur…Mahpus hep mazlum ve mahzundur…
Evvel zaman içinde…
Evvel zaman içinde sokakların sesi üşümüştür,yorgan çekmiştir sokakların göz yaşı ile kanı kaldırımların üstüne …Evvel zaman içinde kırmızı bir güvercin doğmuştur yeryüzünde…
Evvel zaman içinde ölüm ölümsüzleşmiştir, nitekim ölümsüzlük öleceğini dahi unutmuştur…
Fakat biline ki ve evvel zaman şahit ki tarih geleceği ,gelecek tarihi ve şu an sokakları yargılayacaktır… “Yüzlerce kocası olan bakire” sokaklar elbet yargılanacaktır…
Ne evvel zaman kalmıştır şimdi ne bir varmışlık…Kaf Dağı buldozerlerle dümdüz edilmiş ve Kaf Dağı’nın arkası ayyuka çıkarılmıştır…Kaf Dağı zorla yatağa atılacak bir kadın gibi soyundurulmuştur…Ve Kaf Dağı evvel zamanların Kaf Dağı, tellallarının pireler olduğu Kaf Dağı sokağın malı olmuştur…
Sokaklar fahişelerindir artık ; fahişeler gecenin en has malıdır…Fahişeler caddelerde kendini ıslatan yağmurun sahipliğinden dahi umutlarını kesmiştir. Kaybetmişlerdir artık onlar karanlık sokaklarda ,masallarındaki son beyaz atlı prenslerini…
Artık karanlığın çocuğu gelmiştir yeryüzüne … Aslında kutuplar dahi karanlığın çocuğunun koynuna girmesiyle erimeye başlamıştır…
Evet bilmem kaç analı , kaç babalı karanlıkların çocuğu karanlık elbiseleri, kapalı gözleri, siyah boyayla boyalı teniyle yer yüzüne ayak basmıştır…Bu, Pandora’nın Kutusundan yüz binlerce kat daha karanlık bir varlıktır…O, nankör evlattır , daha doğmamış babasının idam sehpasına dahi tekmeyi şimdiden sallamamıştır…
Sokaklar kimindir?
Bu kimsesizler kimin ?
Sokaklara şiirler yazılır , besteler bestelenir sokaklar için…Kimindir bu anlam yüklü bu anlamsız sokaklar…Bu duygusal, bu şiirsel lirik sokaklar…Feminist aşuftelerin mi? Yoksa çöp kutularını kendilerine mesken edinmiş pragmatist pisi pisilerin mi? Hamam böceklerini andıran iki ayaklı izbandot ,onurunu kaybetmiş ,genç ,yakışıklı ama hemen sol şakağında falçata izi olan şu tavşan yürekli cesur adamın mı?
Haya , sen bizden hiç ama hiç eksik olma…Bak sen yokken insansal hiçbir anlam yok…
Yalnız anarşist sokakların beyaz sahipleri , zenci köleleri , ölmüş kızıl derilileri var…
Yalnız anlamlı zannedilen hiçler, hiç kimseler, hiçbir yerler var…
Kahkaha atası geliyor insanın , ağlamak mı? Güldürmeyin beni… Sen mi düşünüyorsun ağlamayı ? En son ne zaman ağlamıştın ki? Son ekmeğinin çalındığı ihtilal anında bırakmıştın ağlamayı…Hem de ağlamayla birlikte izanı ve şerefi…
Eskiden çok eskiden ,biz bilmeyiz, dedelerimiz anlatırdı: Dağlarda eşkıyalar varmış,para çalar , köy basar, erkekleri öldürür , kadınları akşam sefaları için meze yaparlarmış…Çok eskidenmiş, çok …
Hey evvel, hey zaman, hey varlık! Eşkıya şehire , apartmana, reklam ajanslarına, lüks villalara , yalılara… indi. Şimdi eşkıyanın haddi hesabı yok…
O kadar ki bazen kafası karışıyor insanın “ acaba” diyor, “ben de mi…” sonra “yok canım” diyor ama vicdan dilin söyleyemediğini ruha haykırıyor ,”ben de mi bir eşkıyayım?”
“Önümde sadece birkaç adım ötemde bir kadını pazarlayan adama sesini çıkarmayan ben de mi bir eşkıyayım…?”Biliyorum adım ne Koçari ne de Memo veya her neyse işte o …
Sözde yemin etmişiz , söz vermişiz imanlıyız diye … Hani bir gençlikti , hani “zaman bendedir ve mekan bana emanettir şuurunda bir gençlik…”ti .
Eyvah …
Eyvahlar olsun…On beşini dahi geçmemiş , tüyleri yeni bitmiş bir liseli gencin sol kolunun altında bir kız affedersiniz kız arkadaşı olmadı pardon gilrfriendi ; öpüyor , okşuyor …
Arkalarından giden sakallı ve cübbeli yaşlı adam mahzun…Kızgın…Öfke dolu…Kıpkırmızı …
O evvel zaman da böyle bir şey görmemişti…Uyarmak istiyor…Ama biliyor ki uyarırsa kanı hızlı,cebinde esrar veya tanesi iki lira olan hapları taşıma ihtimali olan gencin kendisine kafa tutacağını , kendisini dövmeye çalışacağını…Evet yaşlı adam korkuyor dayak yemekten ama gençten değil…İçinden “ Elhamdülillah” diyor , “ Elhamdülillah , bu genç öyle bir şey yapmaya kalkarsa onu ezerim…” ama sonra tekrar kendine soruyor… “ Ya diğerleri?”
Evet ya diğerleri… “Cübbeli yobazın teki şeriat yasalarını uyguluyor, devleti yıkmaya çalışıyor;laikliği,cumhuriyeti kurtarın” deyip üstüne hücum edecek diğerleri…
Derinden bir “ah!” çekesi geliyor insanın…
Ey içimizdeki karanlığın çocuğu, senden özür diliyorum ama leyl olsun sana…
Seni doğurana, seni barındırana…
“Haya ile iman birbirini tamamlar , biri gittiği zaman diğeri de gider.” ( Buhari, İman:16 ; Müslim , İman :59)
Sana müjdeler olsun bizim sokaklarımızın çocuğu… Münafık veya kafir çocuğu ,müjdeler olsun ki cehennem var…
“Münafıklara, kendilerine elem verici bir azap olduğunu müjdele.” (Nisa-138)
selam&dua ile...
Ramazan KAYAN
Şimdi karanlıklar çocuğunun geliş vaktidir…
Ayın parıltısını geceye terk ediş, ne ilginçtir ama güneşin dağlanış vaktidir. Aslında vakit selamsızlığın , emansızlığın vaktidir. “Bir varmışlığın” , “bir yokmuşluğa” terk ediliş vaktidir…
An eskidir, eski eskimiştir; eskimişlikse hiç eskimemiştir…Kavuşmak mahpustur…Mahpus hep mazlum ve mahzundur…
Evvel zaman içinde…
Evvel zaman içinde sokakların sesi üşümüştür,yorgan çekmiştir sokakların göz yaşı ile kanı kaldırımların üstüne …Evvel zaman içinde kırmızı bir güvercin doğmuştur yeryüzünde…
Evvel zaman içinde ölüm ölümsüzleşmiştir, nitekim ölümsüzlük öleceğini dahi unutmuştur…
Fakat biline ki ve evvel zaman şahit ki tarih geleceği ,gelecek tarihi ve şu an sokakları yargılayacaktır… “Yüzlerce kocası olan bakire” sokaklar elbet yargılanacaktır…
Ne evvel zaman kalmıştır şimdi ne bir varmışlık…Kaf Dağı buldozerlerle dümdüz edilmiş ve Kaf Dağı’nın arkası ayyuka çıkarılmıştır…Kaf Dağı zorla yatağa atılacak bir kadın gibi soyundurulmuştur…Ve Kaf Dağı evvel zamanların Kaf Dağı, tellallarının pireler olduğu Kaf Dağı sokağın malı olmuştur…
Sokaklar fahişelerindir artık ; fahişeler gecenin en has malıdır…Fahişeler caddelerde kendini ıslatan yağmurun sahipliğinden dahi umutlarını kesmiştir. Kaybetmişlerdir artık onlar karanlık sokaklarda ,masallarındaki son beyaz atlı prenslerini…
Artık karanlığın çocuğu gelmiştir yeryüzüne … Aslında kutuplar dahi karanlığın çocuğunun koynuna girmesiyle erimeye başlamıştır…
Evet bilmem kaç analı , kaç babalı karanlıkların çocuğu karanlık elbiseleri, kapalı gözleri, siyah boyayla boyalı teniyle yer yüzüne ayak basmıştır…Bu, Pandora’nın Kutusundan yüz binlerce kat daha karanlık bir varlıktır…O, nankör evlattır , daha doğmamış babasının idam sehpasına dahi tekmeyi şimdiden sallamamıştır…
Sokaklar kimindir?
Bu kimsesizler kimin ?
Sokaklara şiirler yazılır , besteler bestelenir sokaklar için…Kimindir bu anlam yüklü bu anlamsız sokaklar…Bu duygusal, bu şiirsel lirik sokaklar…Feminist aşuftelerin mi? Yoksa çöp kutularını kendilerine mesken edinmiş pragmatist pisi pisilerin mi? Hamam böceklerini andıran iki ayaklı izbandot ,onurunu kaybetmiş ,genç ,yakışıklı ama hemen sol şakağında falçata izi olan şu tavşan yürekli cesur adamın mı?
Haya , sen bizden hiç ama hiç eksik olma…Bak sen yokken insansal hiçbir anlam yok…
Yalnız anarşist sokakların beyaz sahipleri , zenci köleleri , ölmüş kızıl derilileri var…
Yalnız anlamlı zannedilen hiçler, hiç kimseler, hiçbir yerler var…
Kahkaha atası geliyor insanın , ağlamak mı? Güldürmeyin beni… Sen mi düşünüyorsun ağlamayı ? En son ne zaman ağlamıştın ki? Son ekmeğinin çalındığı ihtilal anında bırakmıştın ağlamayı…Hem de ağlamayla birlikte izanı ve şerefi…
Eskiden çok eskiden ,biz bilmeyiz, dedelerimiz anlatırdı: Dağlarda eşkıyalar varmış,para çalar , köy basar, erkekleri öldürür , kadınları akşam sefaları için meze yaparlarmış…Çok eskidenmiş, çok …
Hey evvel, hey zaman, hey varlık! Eşkıya şehire , apartmana, reklam ajanslarına, lüks villalara , yalılara… indi. Şimdi eşkıyanın haddi hesabı yok…
O kadar ki bazen kafası karışıyor insanın “ acaba” diyor, “ben de mi…” sonra “yok canım” diyor ama vicdan dilin söyleyemediğini ruha haykırıyor ,”ben de mi bir eşkıyayım?”
“Önümde sadece birkaç adım ötemde bir kadını pazarlayan adama sesini çıkarmayan ben de mi bir eşkıyayım…?”Biliyorum adım ne Koçari ne de Memo veya her neyse işte o …
Sözde yemin etmişiz , söz vermişiz imanlıyız diye … Hani bir gençlikti , hani “zaman bendedir ve mekan bana emanettir şuurunda bir gençlik…”ti .
Eyvah …
Eyvahlar olsun…On beşini dahi geçmemiş , tüyleri yeni bitmiş bir liseli gencin sol kolunun altında bir kız affedersiniz kız arkadaşı olmadı pardon gilrfriendi ; öpüyor , okşuyor …
Arkalarından giden sakallı ve cübbeli yaşlı adam mahzun…Kızgın…Öfke dolu…Kıpkırmızı …
O evvel zaman da böyle bir şey görmemişti…Uyarmak istiyor…Ama biliyor ki uyarırsa kanı hızlı,cebinde esrar veya tanesi iki lira olan hapları taşıma ihtimali olan gencin kendisine kafa tutacağını , kendisini dövmeye çalışacağını…Evet yaşlı adam korkuyor dayak yemekten ama gençten değil…İçinden “ Elhamdülillah” diyor , “ Elhamdülillah , bu genç öyle bir şey yapmaya kalkarsa onu ezerim…” ama sonra tekrar kendine soruyor… “ Ya diğerleri?”
Evet ya diğerleri… “Cübbeli yobazın teki şeriat yasalarını uyguluyor, devleti yıkmaya çalışıyor;laikliği,cumhuriyeti kurtarın” deyip üstüne hücum edecek diğerleri…
Derinden bir “ah!” çekesi geliyor insanın…
Ey içimizdeki karanlığın çocuğu, senden özür diliyorum ama leyl olsun sana…
Seni doğurana, seni barındırana…
“Haya ile iman birbirini tamamlar , biri gittiği zaman diğeri de gider.” ( Buhari, İman:16 ; Müslim , İman :59)
Sana müjdeler olsun bizim sokaklarımızın çocuğu… Münafık veya kafir çocuğu ,müjdeler olsun ki cehennem var…
“Münafıklara, kendilerine elem verici bir azap olduğunu müjdele.” (Nisa-138)
selam&dua ile...
Ramazan KAYAN
