Allah'ın ana - babaların kalbine koyduğu dikkat çekici duygulardan biri de, evlâda karşı rahmet ve şefkat şuurudur. Bu, çocuk terbiyesinde son derece yararlı, feyizli bir şuurdur; onları hazırlayıp en iyi sonuçla elde etmek için oluşturmanın göz-gönül dolduran duygusudur. Çocukları birer büyük eser olarak yetişrimek bununla gerçekleşir.
Rahmet ve şefkat duygusundan yoksun bulunan kalbin sâhibi, kabalık, katılık, namertlikle vasıflanır. Bu kötü sıfatlarda ise, çocukların sapması, esas ve kural dışı kalıp bataklığa düşmesi, bilgisizlik ve bedbahtlık akıntısına kapılması için yeterli vasat sayılır.
İşte bunun için, gecesi de gündüzü kadar aydınlık ve parlak olan İslâm Şeriatının, kalblere rahmet duygusunu yerleştirip kökleştirdiğini, baba ve öğretmenleri, sonra da sorumlu sayılan herkesi bu rahmet ve şefkatle süslenmeye ve tek kelimeyle Kur'an'ın ahlâkıyla ahlâklanmaya tahrik ve teşvik ettiğini görüyoruz.
Size gereken, rahmet konusunda Rasulullah (s.a.s) Efendimizin gösterdiği dikkat ve titizliği göstermeniz, büyükleri nasıl fazla olarak bu ahlâkla süslenmeye özen göstermeleri için teşvik ettiğine, bu köklü ve o nisbette kadri yüce şuuru verdiğine bakmaktır.
"Küçüklerimize merhametli davranmayan, büyüklerimizin hakkını tanımayan, kıymetini bilmeyen kimse bizden değildir." (Ebû Dâvud - Tirmizî)
Bir adam Peygamber (s.a.s) Efendimize geldi, beraberinde bir çocuk da bulunuyordu. Adam çocuğu bağrına basmış durumdaydı. Bunun üzerine Rasulullah (s.a.s) Efendimiz ona sordu:
- Bu çocuğa merhamet duyuyor musun?
Adam hiç beklemeden:
- Evet, dedi. Bunun üzerine Efendimiz (s.a.s) ona: "Allah'ın sana olan merhameti, senin bu çocuğa olan merhametinden çok daha üstündür. Allah, merhamet edenlerin en çok merhamet edenidir." (Buhari)
Rasulullah (s.a.s) ashabından bir kimseyi evlâdına karşı merhametsiz bir davranış içinde görünce, onu bu hususta en uygun şekilde uyarır ve katılıktan men'eder; evin, ailenin ve çocukların düzen ve yararına doğru yöneltirdi.
Nitekim Hz. Aişe (r.a) Vâlidemiz anlatıyor:
- Bedevîlerden biri Peygamber (s.a.s) Efendimize gelerek, "siz çocuklarınızı sevip öpüyor musunuz? Biz onları hiç de öpmeyiz" dedi. Efendimiz ona şu uyarıda bulundu: "Allah senin kalbinden merhamet duygusunu söküp almışsa, benim elimden ne gelir." (Buhari)
Ebu Hureyre (r.a) anlatıyor:
- Peygamber (s.a.s) Efendimiz, Hz. Ali'nin (r.a) oğlu Hasan'ı okşadı ve öptü. O sırada Peygamberimizin yanında et-Tamîmî kailesinden Akra' b. Hâbis de bulunuyordu. Akra', Peygamberimizin bu davranışını düşünerek dedi ki: "Benim on tane çocuğum bulunuyor, hiçbirini bir gün olsun öpmedim!" Bunun üzerine Rasulullah (s.a.s) onun yüzüne dikkatle bakıp, "Merhamet etmeyene merhamet edilmez." buyurdu. (Buhari)
O halde merhametin kalbten ayrılıp uzak kalması hiç doğru değildir. Lâyık olan şu ki, kalb rahmet duygusuyla dolup taşmalı, Rahmetin zahiri ana-babanın kalbine girip onda kök salınca, onlar bu merhametle vâcib olan terbiyesine riâyet hakkını edâya çalışırlar, sorumluluğun gereğini yaparlar ve bütün bu vâcib, hak ve sorumluluk evlâdı ile, onun varlığıyla içiçedir.
Mâdem ölüm tek bir defa gelecek , o da neden 'Allah için' olmasın ?...
Rahmet ve şefkat duygusundan yoksun bulunan kalbin sâhibi, kabalık, katılık, namertlikle vasıflanır. Bu kötü sıfatlarda ise, çocukların sapması, esas ve kural dışı kalıp bataklığa düşmesi, bilgisizlik ve bedbahtlık akıntısına kapılması için yeterli vasat sayılır.
İşte bunun için, gecesi de gündüzü kadar aydınlık ve parlak olan İslâm Şeriatının, kalblere rahmet duygusunu yerleştirip kökleştirdiğini, baba ve öğretmenleri, sonra da sorumlu sayılan herkesi bu rahmet ve şefkatle süslenmeye ve tek kelimeyle Kur'an'ın ahlâkıyla ahlâklanmaya tahrik ve teşvik ettiğini görüyoruz.
Size gereken, rahmet konusunda Rasulullah (s.a.s) Efendimizin gösterdiği dikkat ve titizliği göstermeniz, büyükleri nasıl fazla olarak bu ahlâkla süslenmeye özen göstermeleri için teşvik ettiğine, bu köklü ve o nisbette kadri yüce şuuru verdiğine bakmaktır.
"Küçüklerimize merhametli davranmayan, büyüklerimizin hakkını tanımayan, kıymetini bilmeyen kimse bizden değildir." (Ebû Dâvud - Tirmizî)
Bir adam Peygamber (s.a.s) Efendimize geldi, beraberinde bir çocuk da bulunuyordu. Adam çocuğu bağrına basmış durumdaydı. Bunun üzerine Rasulullah (s.a.s) Efendimiz ona sordu:
- Bu çocuğa merhamet duyuyor musun?
Adam hiç beklemeden:
- Evet, dedi. Bunun üzerine Efendimiz (s.a.s) ona: "Allah'ın sana olan merhameti, senin bu çocuğa olan merhametinden çok daha üstündür. Allah, merhamet edenlerin en çok merhamet edenidir." (Buhari)
Rasulullah (s.a.s) ashabından bir kimseyi evlâdına karşı merhametsiz bir davranış içinde görünce, onu bu hususta en uygun şekilde uyarır ve katılıktan men'eder; evin, ailenin ve çocukların düzen ve yararına doğru yöneltirdi.
Nitekim Hz. Aişe (r.a) Vâlidemiz anlatıyor:
- Bedevîlerden biri Peygamber (s.a.s) Efendimize gelerek, "siz çocuklarınızı sevip öpüyor musunuz? Biz onları hiç de öpmeyiz" dedi. Efendimiz ona şu uyarıda bulundu: "Allah senin kalbinden merhamet duygusunu söküp almışsa, benim elimden ne gelir." (Buhari)
Ebu Hureyre (r.a) anlatıyor:
- Peygamber (s.a.s) Efendimiz, Hz. Ali'nin (r.a) oğlu Hasan'ı okşadı ve öptü. O sırada Peygamberimizin yanında et-Tamîmî kailesinden Akra' b. Hâbis de bulunuyordu. Akra', Peygamberimizin bu davranışını düşünerek dedi ki: "Benim on tane çocuğum bulunuyor, hiçbirini bir gün olsun öpmedim!" Bunun üzerine Rasulullah (s.a.s) onun yüzüne dikkatle bakıp, "Merhamet etmeyene merhamet edilmez." buyurdu. (Buhari)
O halde merhametin kalbten ayrılıp uzak kalması hiç doğru değildir. Lâyık olan şu ki, kalb rahmet duygusuyla dolup taşmalı, Rahmetin zahiri ana-babanın kalbine girip onda kök salınca, onlar bu merhametle vâcib olan terbiyesine riâyet hakkını edâya çalışırlar, sorumluluğun gereğini yaparlar ve bütün bu vâcib, hak ve sorumluluk evlâdı ile, onun varlığıyla içiçedir.
Mâdem ölüm tek bir defa gelecek , o da neden 'Allah için' olmasın ?...
