Cahiliyye

Cahiliyye, belirli bir tarihsel süreçten ibaret değildir. Herhangi bir sistemde cahiliyye prensipleri mevcutsa, bu olgu halâ yaşanıyor demektir. Cahiliyye, Aen özlü tanımıyla, Allah'ın sistemini ve insanlara gönderdiği şeriatını değil de, insanlarca geçici arzular doğrultusunda belirlenmiş bir şeriatı benimsemektir. Bu geçici ve değişken arzuların, bir bireyin, bir sınıfın, bir ulusun ya da belirli bir kuşaktaki tüm insanların ürünü olması hiç birşeyi değiştirmez. Bu arzular ve istemler Allah'ın şeriatından kaynaklanmadıkça, değişken ve geçici arzular olmaktan öteye geçemeyecektir.
Bir insan, insanlar için kanun koyucu durumundaysa bu, cahiliyyenin ta kendisidir. Çünkü bu durumda yasaların kaynağında, o insanın arzuları ve görüşleri bulunmaktadır. Dolayısıyla farklılık sadece sözcüklerdedir.
Bir sınıf, diğer sınıflar için kanun koyucu durumundaysa bu, cahiliyyenin ta kendisidir. Çünkü bu durumda yasalar, söz konusu sınıfın çıkarları ya da parlamenter çoğunluğun görüşü doğrultusunda belirlenmektedir. Dolayısıyla farklılık yine, sadece sözcüklerdedir.
Bir ulustaki tüm sınıfların, tüm sektörlerin temsilcileri kendileri için kanun koyucu konumundaysa bu, cahiliyyenin ta kendisidir. Çünkü bu durumda kanun, yanıltıcı tutkulardan kesinlikle kurtulamayan, bilgisizlikten kesinlikle soyutlanamayan insanların arzularına ya da halkın görüşlerine göre belirlenmektedir. Dolayısıyla farklılık yine sadece sözcüklerdedir.
Bir grup ulus, insanlık adına kanun koyucu durumundaysa, bu, cahiliyyenin ta kendisidir. Çünkü bu durumda kanun, söz konusu ulusların ulusal amaçları ya da devletler topluluğunun görüşü doğrultusunda belirlenmektedir. Dolayısıyla burada da farklılık sadece sözcüklerdedir.
Ancak, kanun koyucu, insanların yaratıcısı, toplumların yaratıcısı, ulusların ve kuşakların yaratıcısı ise, bu durumda söz konusu olan, Allah'ın şeriatıdır. Bu şeriatta, hiç kimse bir başkasına karşı kayırılmamaktadır.. Hiç bir birey, hiçbir toplum, hiçbir devlet, hiçbir nesil, bir diğerine karşı kollanıp kayırılmamaktadır. Zira Allah, herkesin Rabbidir. O'nun önünde herkes eşittir. Zira Allah, herkesin gerçek durumunu ve herkes için neyin uygun olduğunu çok iyi bilmektedir. Hiçbir aşırılığa ya da savsaklamaya düşmeksizin insanların yararını gözetme ve gereksinimlerine yanıt verme noktasında, hiç kimse Allah'tan daha üstün bir konumda olamaz.
Kanun koyucu Allah'ın dışında biriyse insanlar, söz konusu kanun koyucunun kulu durumundadır. Bu bağlamda kanun koyucunun, bir birey, bir sınıf, bir ulus ya da bir devletler topluluğu olması hiç bir şeyi değiştirmez.
Ancak, kanun koyucu Allah ise, herkes özgür ve eşit demektir. Herkes sadece Allah'a boyun eğecek, sadece Allah'a ibadet edecek demektir. İnsanoğlunun yaşamında ve evrenin mevcut düzeninde söz konusu meselenin bu denli önemli oluşunun nedeni, burada yatmaktadır: "Eğer gerçek, onların değişken istemlerine ve arzularına göre belirlenseydi, gökler ve yeryüzü ve oralarda bulunanlar bozulup giderlerdi." (Müminun Suresi, 71)
Allah'ın indirdikleri dışında yasalarla hükmetmenin sonucu, kötülük, bozgun ve nihayet iman çerçevesinin dışına çıkmaktır.

" TAGUTİ SİSTEMDE YÖNETİCİ OLMAK CAİZDİR "

Nakşibendiyye' Alıntı:

" TAGUTİ SİSTEMDE YÖNETİCİ OLMAK CAİZDİR "

Genişletmek için tıkla ...

Allah subhanehu ve tealaya hamdederim.Allah'ın tevfiki ile meseleyi kısa açıklayacağım.Eğer birisi günümüzdeki gibi tağuti bir sistem de yönetici olursa kafir ve müşrik olur.Böyle olmasının sebeplerine gelince:
1)Bu kişi tc.'nin kanunlarına bağlı kalacağına yemin etmiştir.Bu ise ittifakla küfürdür.Mesele aslul imana taalluk ettiği için kişinin niyetine bakılmaz.Helal görme şartı vacibul imana taalluk eden meselelerde aranır.
2)Bu yönetici doğal olarak Allah'ın hükümleriyel hüküm vermeyecek.Bu ise Maide 44 te belirtildiği gibi küfürdür.''fe ulaike humu'l kafirun.''dikkat edilirse kafirun kelimesinin başında bir elif lam takısı var.İşte bu o kelimeyi belirli kılar.Eğer kafir ve küfür gibi kelimeler elif lamla ifade edlilirse sahibini dinden çıkartan büyük küfür ifade eder.Bu ayetle ilgili kufrun dune kufr diyenler kendi zamanlarındaki haricilere reddiye olarak bunu söylemişlerdir.Evet bazen Allahın hükümleriyle yerli yerinde hükmetmemek kişiyi bazı şartlar altında dinden çıkarmaz.Mesela bir islam devletinde bir hakimin huzuruna hırsızlık yapan bir adam getirilse ve hakim de onu kayırmak için o meselede hırsızlık hükmünü değil de Allahın başka bir hükmünü mesela hile cezası uygulasa bu hakim eğer bunu helal kabul etmiyorsa kafir olmaz.Dikkat edilirse Hakimin olduğu ülkede islam şeriatı var ve hakim Allahın hükümleriye hüküm veriyor fakat o meselede Allahın hükmünü vermiyor fakat hüküm verirken yine Allahın başka bir hükmünü veriyor.hırsıza el kesme değil de ondan daha hafif olan islamın başka bir suça verdiği hükmü uyguluyor.Eğer bu hakim hırsıza sırf kayırmak için kafasındam bir ceza verse şüphesiz kafir olur.Yani demek istediğim ibni abbasın buradaki küçük küfür sözü günümüz yöneticilerine kesinlikle uygulanamaz.İkinci olarak ibni abbasın bu sözü söylediğine dair rivayet zayıftır.Senedin de hişam ibni huceyr el mekki var racih olan görüşe göre zayıf bir ravidir.
3)Günümüzde yönetici olan insanlar her yerde hakimiyet milletindir diye bağrıyor.zaten bunu açıklamaya gerek yok.Çünkü bu icmayla küfürdür.
4)Aynı şekilde günümüz yöneticilerinin yaptığı gibi müslümanların aleyhine kafire sözle dille vs.yardımda icmayla küfürdür....
Sözü uzatmadan eğer bu meselede kendine yusufu delil alırsan bu sefer sen kafir olursun.Çünkü yusuf da diğer peygamberler gibi insanları Allaha ibadete ve tağuttanda kaçınmaya çağrıyordu.Bununla ilgili daha çok açıklama yapılır.Fakat ben kestirmeden şunu söyliyim.Yusuf aleyhisselam zamanındaki karalın müslüman mı kafir mi olduğu açık değil yani ihtimalli.İhtimal olan bir şeyden de istidlal çıkarmak batıldır.
VE BİLLAHİ TEVFİK.