100- ADİYÂT SÛRESİ
Sûre-i celîle İbn Mes'ûd, Atâ, İkrime, el-Hasen ve Câbir kavlinde mekkîdir. Enes, kendisinden gelen rivayetlerin birinde İbn Abbâs, Katâde ve Mukatil de medenî olduğunu söylemişlerdir.[1] Asr Sûresin'den sonra inmiştir.
Bezzâr. İbn Ebî Hatim ve Hâkim'in İbn Abbâs'tan rivayetlerinde o şöyle anlatıyor: Hz. Peygamber (sa) bir keresinde bir seriyye (atlılar) göndermiş ve göndermesinin üzerinden bir ay geçmesine rağmen onlardan bir haber gelmemişti. İşte onlar hakkında olmak üzere bu Sûre nazil oldu.[2]
Mukatil'den gelen bir haber konuyu biraz daha açar: Allah'ın Rasûlü (sa), Kinâne'den iki kabile üzerine el-Münzir ibn Amr el-Ansârî komutasında bir seriyye göndermişti. Uzun bir zaman geçip de onlardan bir haber gelmeyince yahudiler ve münafıklar Rasûlullah (sa)'ın ashabından birisini gördüklerinde ona işaretle aralarında fısıldaşmaya başladılar. O mü'min de zannederdi ki seriyyeye katılan yakınlarının başına bir şey geldi; babası veya kardeşi veya amcası öldürüldü ve buna üzülürdü. İşte sûre bunun üzerine nazil oldu.[3]
6. Gerçekten insan Rabbına karşı çok nankördür.
7. Doğrusu kendisi de buna hakkıyla şahiddir.
8. Gerçekten o, hayır sevgisinde pek şiddetlidir.
İbn Abbâs'tan rivayete göre bu âyet-i kerimeler Kurt ibn Abdullah ibn Amr ibn Nevfel el-Kuraşî hakkında nazil olmuşlardır.[4]
[1] İbnu'l-Cevzî, age. ix,206.
[2] Suyûtî, Lübâbu'n-Nukûl, 11,199-204.
[3] İbnul-Cevzî, age. IX,207.
Bedreddin Çetiner, Esbab-ı Nüzul, Çağrı Yayınları: 2/965.
[4] Alûsî, age. xxx,2i8.
Bedreddin Çetiner, Esbab-ı Nüzul, Çağrı Yayınları: 2/965.
Sûre-i celîle İbn Mes'ûd, Atâ, İkrime, el-Hasen ve Câbir kavlinde mekkîdir. Enes, kendisinden gelen rivayetlerin birinde İbn Abbâs, Katâde ve Mukatil de medenî olduğunu söylemişlerdir.[1] Asr Sûresin'den sonra inmiştir.
Bezzâr. İbn Ebî Hatim ve Hâkim'in İbn Abbâs'tan rivayetlerinde o şöyle anlatıyor: Hz. Peygamber (sa) bir keresinde bir seriyye (atlılar) göndermiş ve göndermesinin üzerinden bir ay geçmesine rağmen onlardan bir haber gelmemişti. İşte onlar hakkında olmak üzere bu Sûre nazil oldu.[2]
Mukatil'den gelen bir haber konuyu biraz daha açar: Allah'ın Rasûlü (sa), Kinâne'den iki kabile üzerine el-Münzir ibn Amr el-Ansârî komutasında bir seriyye göndermişti. Uzun bir zaman geçip de onlardan bir haber gelmeyince yahudiler ve münafıklar Rasûlullah (sa)'ın ashabından birisini gördüklerinde ona işaretle aralarında fısıldaşmaya başladılar. O mü'min de zannederdi ki seriyyeye katılan yakınlarının başına bir şey geldi; babası veya kardeşi veya amcası öldürüldü ve buna üzülürdü. İşte sûre bunun üzerine nazil oldu.[3]
6. Gerçekten insan Rabbına karşı çok nankördür.
7. Doğrusu kendisi de buna hakkıyla şahiddir.
8. Gerçekten o, hayır sevgisinde pek şiddetlidir.
İbn Abbâs'tan rivayete göre bu âyet-i kerimeler Kurt ibn Abdullah ibn Amr ibn Nevfel el-Kuraşî hakkında nazil olmuşlardır.[4]
[1] İbnu'l-Cevzî, age. ix,206.
[2] Suyûtî, Lübâbu'n-Nukûl, 11,199-204.
[3] İbnul-Cevzî, age. IX,207.
Bedreddin Çetiner, Esbab-ı Nüzul, Çağrı Yayınları: 2/965.
[4] Alûsî, age. xxx,2i8.
Bedreddin Çetiner, Esbab-ı Nüzul, Çağrı Yayınları: 2/965.
