Zeyd b. Erkam (r.a)'den şöyle rivayet edildi:
"Ben bir gazada bulundum. Orada (münafıkların reisi) Abdullah b. Übey b. Selul'ün münafıklara şöyle dediğini işittim:
"Ey cemaat! Rasulullah'ın yanındakilere para vermeyiniz, ta ki etrafından dağılsınlar. Ve onun yanında Medine' ye bir dönersek herhalde izzet ve kuvveti olan (yani kendisi ve münafıklar) en zelil ve zayıf olanı (yani Rasulullah ve ashabını) Medine'den çıkaracaktır."
İbn-i Ubey'in bu sözlerini amcam Sa'd b. Ubade'ye yahut Ömer'e anlattım. O da Rasulullah'a arzetti. Ben de İbn-i Ubey'in bu sözlerini arzettim. Bu defa da Rasulullah İbn-i Ubey ile ashabına haber gönderdi. Bunlar da gelerek:
"Biz böyle birşey söylemedik" diye yemin etmeleri üzerine Rasulullah (s.a.s) beni yalanlayıp onları doğruladı. Bunun üzerine ben o kadar mahzun oldum ki, ömrümde o derece hiç kederlenmedim. Artık eve kapandım, bir taraftan da amcam:
"Ey oğul! Rahat durmadın, en sonunda Rasulullah'ın seni yalanlamasını ve kızgınlığını istedin" diye kederlendirdi. Son derece bunaldım. Bu sırada Aziz ve Celil olan Allah (c.c):
"Münafıklar huzuruna geldikleri zaman: "(Ey Muhammed!) Şehadet ederiz ki hiç şüphesiz sen Allah'ın Rasulüsün" derler. Allah da biliyor ki hiç şüphesiz sen Allah'ın Rasulüsün. Bununla beraber AIlah şehadet eder ki doğrusu münafıklar kesin olarak yalancıdırlar." (Münafıkun: 1) ayetini indirdi. Bu ayetin gelmesi Üzerine Rasulullah (s.a.s) bana haber gönderdi. Huzuruna varınca bana bu ayeti okudu. Ve:
"Ya Zeyd! Allah (c.c) seni tasdik etti" buyurdu." (Buhari-Müslim)
HADİSTEN NE İSTİFADE EDERİZ
1 - Yüce İslam dini; müslümanlar arasında sosyal düzeni sağlamak için bazı hükümler vaazetmiştir. Bu hükümlerden birisi de şudur: Şayet bir müslüman diğer bir müslümanı herhangi bir suçla itham ederse, iddia sahibinin delil getirmesi gerekir. Eğer o kimse delil getiremezse, bu takdirde suçlanan kimseden Allah adına yemin istenir. O yemin ettiği takdirde, suçsuz kabul edilir ve iddiacının suçlaması reddedilir.
2 - Hadiste, İslam toplumu için hayati tehlikeler doğurabilecek bir olaydan; nifak ve münafıklardan bahsediliyor.
Rasulullah'ın döneminde münafıklar İslam'a zarar vermek ve onu yıpratmak için ellerinden geleni yapıyorlar ve yaptıklarının ortaya çıkması üzerine hemen gelip kendilerinin bunu yapmadıklarına dair yemin ederek, tekzib ediyorlardı. İşte bu yüzden, Rasulullah onların zahiri hallerine göre hüküm veriyor ve onların suçsuzluğuna hükmediyordu. Fakat ne zaman ki Allah onların durumunu vahiy ile bildiriyor, o zaman Rasulullah (s.a.s) Allah'tan gelen habere göre hükmünü değiştiriyordu. Fakat bu takdirde yine münafıklar boş durmuyor ve hemen Rasulullah'a gelip kendilerinin o suçu işlediklerini fakat şimdi pişman olduklarına dair yemin ediyorlardı. Bu yüzden Rasulullah onlara had tatbik edemiyordu. Bu ve benzeri hadislerde nifak olayının ne derece zararlı, münafıkların İslam toplumu içın ne derece tehlikeli olduğunu apaçık görüyoruz. Bu yüzdendir ki, Allah münafıkların cehennemin en derin yerinde azaba çarptıracağını bildiriyor.
3 - Muhammed (s.a.s) Allah'ın Rasulü olmasına rağmen -vahiy olmaksızın -kalblerden geçeni bilemiyor ve kişilerin zahirine göre hükmediyordu.
"Ben bir gazada bulundum. Orada (münafıkların reisi) Abdullah b. Übey b. Selul'ün münafıklara şöyle dediğini işittim:
"Ey cemaat! Rasulullah'ın yanındakilere para vermeyiniz, ta ki etrafından dağılsınlar. Ve onun yanında Medine' ye bir dönersek herhalde izzet ve kuvveti olan (yani kendisi ve münafıklar) en zelil ve zayıf olanı (yani Rasulullah ve ashabını) Medine'den çıkaracaktır."
İbn-i Ubey'in bu sözlerini amcam Sa'd b. Ubade'ye yahut Ömer'e anlattım. O da Rasulullah'a arzetti. Ben de İbn-i Ubey'in bu sözlerini arzettim. Bu defa da Rasulullah İbn-i Ubey ile ashabına haber gönderdi. Bunlar da gelerek:
"Biz böyle birşey söylemedik" diye yemin etmeleri üzerine Rasulullah (s.a.s) beni yalanlayıp onları doğruladı. Bunun üzerine ben o kadar mahzun oldum ki, ömrümde o derece hiç kederlenmedim. Artık eve kapandım, bir taraftan da amcam:
"Ey oğul! Rahat durmadın, en sonunda Rasulullah'ın seni yalanlamasını ve kızgınlığını istedin" diye kederlendirdi. Son derece bunaldım. Bu sırada Aziz ve Celil olan Allah (c.c):
"Münafıklar huzuruna geldikleri zaman: "(Ey Muhammed!) Şehadet ederiz ki hiç şüphesiz sen Allah'ın Rasulüsün" derler. Allah da biliyor ki hiç şüphesiz sen Allah'ın Rasulüsün. Bununla beraber AIlah şehadet eder ki doğrusu münafıklar kesin olarak yalancıdırlar." (Münafıkun: 1) ayetini indirdi. Bu ayetin gelmesi Üzerine Rasulullah (s.a.s) bana haber gönderdi. Huzuruna varınca bana bu ayeti okudu. Ve:
"Ya Zeyd! Allah (c.c) seni tasdik etti" buyurdu." (Buhari-Müslim)
HADİSTEN NE İSTİFADE EDERİZ
1 - Yüce İslam dini; müslümanlar arasında sosyal düzeni sağlamak için bazı hükümler vaazetmiştir. Bu hükümlerden birisi de şudur: Şayet bir müslüman diğer bir müslümanı herhangi bir suçla itham ederse, iddia sahibinin delil getirmesi gerekir. Eğer o kimse delil getiremezse, bu takdirde suçlanan kimseden Allah adına yemin istenir. O yemin ettiği takdirde, suçsuz kabul edilir ve iddiacının suçlaması reddedilir.
2 - Hadiste, İslam toplumu için hayati tehlikeler doğurabilecek bir olaydan; nifak ve münafıklardan bahsediliyor.
Rasulullah'ın döneminde münafıklar İslam'a zarar vermek ve onu yıpratmak için ellerinden geleni yapıyorlar ve yaptıklarının ortaya çıkması üzerine hemen gelip kendilerinin bunu yapmadıklarına dair yemin ederek, tekzib ediyorlardı. İşte bu yüzden, Rasulullah onların zahiri hallerine göre hüküm veriyor ve onların suçsuzluğuna hükmediyordu. Fakat ne zaman ki Allah onların durumunu vahiy ile bildiriyor, o zaman Rasulullah (s.a.s) Allah'tan gelen habere göre hükmünü değiştiriyordu. Fakat bu takdirde yine münafıklar boş durmuyor ve hemen Rasulullah'a gelip kendilerinin o suçu işlediklerini fakat şimdi pişman olduklarına dair yemin ediyorlardı. Bu yüzden Rasulullah onlara had tatbik edemiyordu. Bu ve benzeri hadislerde nifak olayının ne derece zararlı, münafıkların İslam toplumu içın ne derece tehlikeli olduğunu apaçık görüyoruz. Bu yüzdendir ki, Allah münafıkların cehennemin en derin yerinde azaba çarptıracağını bildiriyor.
3 - Muhammed (s.a.s) Allah'ın Rasulü olmasına rağmen -vahiy olmaksızın -kalblerden geçeni bilemiyor ve kişilerin zahirine göre hükmediyordu.
