Çevrimdışı
Merhabalar. 23 yaşındayım. Hiç bir cemaate ve tarikata mensup olmayan sıradan bir insanım. Dini bilgim çok zayıf. Bursa ikamet ediyoruz. Anlatacağım olay da Bursa'da geçti.
Bundan 3-4 yıl önce Heykel'de depresif bir halde yürüyordum. Büyük bir karamsarlık içindeydim. Setbaşı Köprüsü'nde caddede insanların içinde önüme baka baka yürüyordum. Yol üzerindeki Bursa Şehir Kütüphanesi'nin önünden geçerken, kütüphanenin önündeki birisi bana selamın aleyküm dedi. Hiç tanımıyordum. Çok fakirane mütavazi giyimli birisiydi. Kafasında kahverengi bir takke, üzerinde kahverengi bir cübbeye benzer pardisö ve bolca yine kahverengi bir şalvar gibi bir şey. Yüzü buğday tenli ve kaşları hilal gibi uzunda idi. Saçı sakalı sihaytı. Göz kapakları belirdindi. Yani gözü çehreliydi, kısık değil idi. 33-35 yaşlarında gibiydi ve kilolu değildi (Tasvirini kim olduğunu çıkartabilmeniz için yaptım. Zamanınızı aldığınız için üzgünüm)
Selamın aleyküm dedi ve ben de aleyküm selam dedim. Ve elimi tuttu. Yüzüme bakmıyor hafifçe aşağı bakıyordu. Başladı türkçe ahenkli ahenkli sözler söylemeye. HALK EDEBİYATINA VE MÜZİĞE yabancı birisi olmadığımdan söylediği sözlerin mana, ahenk ve uyumunu fark ettim. Ve hayran kaldım. Hiç ara vermeden ve elimi hiç bırakmayarak sözlerini söylemeye devam ediyordu. Ben bu adamın bu sözleri nasıl söylediğine hayretler içinde kaldım. Belki de gözümde büyüttüm bilmiyorum. Bir süre sözlerini söyleme devam ettikten sonra, bu sefer bir elini omuzuma alarak beni iyice kavradı ve ağzını kulağıma iyice yaklaştırdı. Elimi bırakmadan sözlerini söylemeye devam ediyordu. Sözlerinin içeriği "ümitsizleğe kapılmam, ilim bilmek vs..." gibi o anki halime tercüman olan sözlerdi. Sonra elimi ve omuzumdan kavramayı bıraktı. Çok kısa bir süre yüzüme baktı. İki adım ilerledi. Ben zaten donakaldım, hayretler içerisindeyim. Çünkü sözleri çok muhteşemdi. Ve dedi ki "Kendine gel, kendine gel." Ben iyice şaştım. Sonra hızlıca başladı yürümeye. Ve bulunduğumuz kütüphane önünden trafik ışıklarının olduğu yere doğru caddede ilerledi. Ben o kişi caminin ordan köşeyi döner dönmez, bulunduğum kütüphane önünden hızlıca peşinden koşmaya başladım. Ama adamı göremedim. Belki de izini kaybettim...
Şimdi hadisenin geçtiği yerin fotoğrafını veriyorum:
Fotoğrafa yakın olan caddenin solundaki bina bana selam verip, sözleri söylediği yer. İlerdeki, caddenin solundaki caminin oradan sola döndü. Orası meydanlık genişçe bir yer. Ara sokak falan yok. O kişiyi sonra hiç görmedim. KİM OLDUĞUNU MERAK EDİYORUM.
Bundan 3-4 yıl önce Heykel'de depresif bir halde yürüyordum. Büyük bir karamsarlık içindeydim. Setbaşı Köprüsü'nde caddede insanların içinde önüme baka baka yürüyordum. Yol üzerindeki Bursa Şehir Kütüphanesi'nin önünden geçerken, kütüphanenin önündeki birisi bana selamın aleyküm dedi. Hiç tanımıyordum. Çok fakirane mütavazi giyimli birisiydi. Kafasında kahverengi bir takke, üzerinde kahverengi bir cübbeye benzer pardisö ve bolca yine kahverengi bir şalvar gibi bir şey. Yüzü buğday tenli ve kaşları hilal gibi uzunda idi. Saçı sakalı sihaytı. Göz kapakları belirdindi. Yani gözü çehreliydi, kısık değil idi. 33-35 yaşlarında gibiydi ve kilolu değildi (Tasvirini kim olduğunu çıkartabilmeniz için yaptım. Zamanınızı aldığınız için üzgünüm)
Selamın aleyküm dedi ve ben de aleyküm selam dedim. Ve elimi tuttu. Yüzüme bakmıyor hafifçe aşağı bakıyordu. Başladı türkçe ahenkli ahenkli sözler söylemeye. HALK EDEBİYATINA VE MÜZİĞE yabancı birisi olmadığımdan söylediği sözlerin mana, ahenk ve uyumunu fark ettim. Ve hayran kaldım. Hiç ara vermeden ve elimi hiç bırakmayarak sözlerini söylemeye devam ediyordu. Ben bu adamın bu sözleri nasıl söylediğine hayretler içinde kaldım. Belki de gözümde büyüttüm bilmiyorum. Bir süre sözlerini söyleme devam ettikten sonra, bu sefer bir elini omuzuma alarak beni iyice kavradı ve ağzını kulağıma iyice yaklaştırdı. Elimi bırakmadan sözlerini söylemeye devam ediyordu. Sözlerinin içeriği "ümitsizleğe kapılmam, ilim bilmek vs..." gibi o anki halime tercüman olan sözlerdi. Sonra elimi ve omuzumdan kavramayı bıraktı. Çok kısa bir süre yüzüme baktı. İki adım ilerledi. Ben zaten donakaldım, hayretler içerisindeyim. Çünkü sözleri çok muhteşemdi. Ve dedi ki "Kendine gel, kendine gel." Ben iyice şaştım. Sonra hızlıca başladı yürümeye. Ve bulunduğumuz kütüphane önünden trafik ışıklarının olduğu yere doğru caddede ilerledi. Ben o kişi caminin ordan köşeyi döner dönmez, bulunduğum kütüphane önünden hızlıca peşinden koşmaya başladım. Ama adamı göremedim. Belki de izini kaybettim...
Şimdi hadisenin geçtiği yerin fotoğrafını veriyorum:
Fotoğrafa yakın olan caddenin solundaki bina bana selam verip, sözleri söylediği yer. İlerdeki, caddenin solundaki caminin oradan sola döndü. Orası meydanlık genişçe bir yer. Ara sokak falan yok. O kişiyi sonra hiç görmedim. KİM OLDUĞUNU MERAK EDİYORUM.
